Taniec przez swoją ekspresję pozwala wyrażać siebie. Jest nieodłącznym elementem tradycji i przekazu dziedzictwa kulturowego i duchowego. To przede wszystkim uniwersalny język ludzkości służący do pokazywania emocji, opowiadaniu historii. W różnych zakątkach świata taniec różni się od siebie muzyką, stylem i symboliką. Tradycyjne tańce nie tylko podtrzymują pamięć o przodkach, ale także kształtują tożsamość narodową i duchową tych, którzy je praktykują.
Flamenco
Flamenco to tradycyjny taniec pochodzący z Hiszpanii. Niewiele jednak osób wie, że powstał najprawdopodobniej dzięki Romom zamieszkującym Andaluzje, czyli południową część Hiszpanii. Taniec podkreśla swoje wielokulturowe korzenie dzięki połączeniu w nim wpływów arabskich, żydowskich, cygańskich i hiszpańskich.
Nazwa tańca jest niejednoznaczna. Eksperci doszukują się powiązania w hiszpańskim słowie flamenco oznaczającego flaminga. Teoria ta ma ukazywać taniec jako płynne ruch wdzięcznego ptaka, a także jego równowagę. Inna teoria mówi zaś o używaniu tego stwierdzenia w Andaluzji do opisu osób o żywiołowym, ognistym temperamencie, co idealnie opisuje charakter tańca. Kolejna teoria mówi zaś o pochodzeniu nazwy z języka arabskiego. Wyrażenie „fellah mengu” oznacza ,,wygnańca chłopa” co z kolei mogło odnosić się do wypędzonych muzułmanów zasymilowanych w późniejszym czasie z Cyganami.
Stroje kobiet tańczących flamenco to długie sukienki z dużą ilością falban oraz o wyrazistych kolorach takich jak czerwień, żółć lub czerń. Posiadać mogą także kwiatowe wzory lub grochy. Wszystko to ma podkreślać emocjonalny charakter tańca. Włosy często mają upięte w koka z wpiętymi kwiatami lub grzebieniem. Buty do tańca posiadają grube obcasy z wbitymi gwoźdżmi aby dosadniej wystukiwać rytm. Mężczyźni zaś ubierają się bardziej stonowanie. Góra stanowi dopasowaną koszulę, kamizelkę oraz krótką marynarkę. Mężczyźni również używają do tańca butów do stepowania.
Hula
Hawaje również posiadają swój własny, unikalny taniec. Hula posiada korzenie historyczne oraz odzwierciedla duchowość mieszkańców. Taniec powstał, aby uhonorować boginie i bogów, a tańczony był w świątyniach przez upoważnione do tego osoby. W języku hawajskim hula oznacza taniec.
Istnieją dwa główne style hula. Jeden z nich to hula kahiko, tradycyjna wersja tańca. Jest rytualna, poważna i związana z dawnymi legendami. Kobiety tańczące hula kahiko noszą strój z liści ti lub tapa. Mężczyźni również noszą spódnice wykonane z liści, dodatkowo zakładają pasy biodrowe i ozdoby z piór. Bardziej nowoczesna wersja hula nazywa się hula ‘auana. Wariant ten powstawał dzięki wpływom zachodniej kultury, dlatego wykorzystuje się w niej ukulele oraz gitarę. Kobiety tańczące hula najczęściej noszą kolorowe, kwieciste spódnice, które są często wykonane z bawełny lub materiałów naturalnych, oraz bluzki, często w zestawie z naszyjnikami z muszli, korali lub kwiatów. W nowoczesnym hula ‘auana panowie ubierają się zwykle w spodnie, koszule aloha i dekoracyjne lei. W obu wersjach tańca dodatkowym i symbolicznym elementem stroju są girlandy z kwiatów, czyli lei, noszone na szyi, głowie, nadgarstkach i kostkach.
